Davis nachtleven, Nederland en Yosemite!

Lieve mensen,

Het is echt veel te lang geleden en er is natuurlijk weer veel gebeurd. Nadat ik de laatste keer weer veel te blij was met het mooie weer, begon het uiteraard te regenen. En een troost voor iedereen die ik lekker heb zitten maken met het fantastische weer hier, Californië is net zo deprimerend als Nederland, als het regent. Het gaf me wel de gelegenheid om de Unitrans bus te proberen. Unitrans is een netwerk van bussen door heel Davis. Het wordt helemaal door studenten gerund, zelfs de buschauffeurs zijn studenten. Dit geldt voor bijna alles op campus, van de bussen en het coffee house tot het sportcomplex. De sport- en yogalessen die ik volg worden allemaal gegeven door studenten. De wildlife outdoor adventure guides zijn studenten en mocht je altijd al een bandweerstudent willen worden dan kan dat ook bij het fire department van campus gerund door… studenten! Toen ik dit voor het eerst hoorde dacht ik “jemig wat een amateuristisch gedoe”. Zal ik wel een halfbakken spinning les krijgen of dan zijn die bussen altijd te laat als ze überhaupt op komen dagen. Maar pessimistische ik zat er volledig naast. Alles loopt op rolletjes en de sportlessen zijn allesbehalve halfbakken.

Dan heb je het nachtleven in Davis. Davis is niet echt een heel bruisende stad. Het is een beetje als Wageningen. Dat betekent dat uitgaan in downtown Davis zeer gelimiteerd is. Je donderdagavond begint vroeg, zeg rond 10 uur in de Bistro. Een restaurant dat zich ’s avonds transformeert tot een bar. De muziek staat er net hard genoeg om niet met elkaar te kunnen praten en net niet hard genoeg om te dansen. Kortom, het is er dus een beetje awkward. Om een uur of half 12 verplaatst de menigte zich naar een club genaamd Our House. De club houdt er heel pretentieus een gigantische wachtrij op na, om vervolgens bijna niemand binnen te hebben. DJ Smilz draait het ene verschrikkelijke hiphop nummer na de andere old skool sixties song gevolgd door een iets te lange overgang naar een top 40 liedje. De dresscode is overduidelijke less is more. Als je denkt dat het niet naakter kan, vind je sowieso een overtreffende trap. Na een aantal veel te dure en veel te karige drankjes begin je het er eindelijk naar je zin te hebben tussen alle mensen die het begrip “get a room” niet kennen. Net wanneer je denkt eigenlijk wel een leuke avond te hebben, gaan pats boem zonder waarschuwing de lichten aan om… 01:38. Heel ontnuchterend en heel erg naar, maar je ligt wel heerlijk op tijd in bed. De meisjes hier zijn overigens… heeeeel heftig? Vol initiatief? Super available? Ik heb er niet echt woorden voor maar het is heel vermakelijk om jongens… aangevallen zien worden door een buitengewoon dronken en niet heel charmante versierpoging hahahaha.

De laatste dagen voordat ik naar Nederland kwam, bestonden vooral uit heel veel studeren en alles regelen zodat ik weg kon. Niet heel interessant dus. San Francisco International is echt een ontzettend saai vliegveld, wat ik niet had verwacht in SF. Weinig winkels en niets te zien. Thuis komen was heel erg leuk. Het voelde op de een of andere manier alsof ik nooit weg was geweest. Eerste dag vooral rond gelopen als een zombie vanwege de jetlag en met man en macht en heeeeel veel koffie proberen wakker te blijven midden op de dag en vervolgens Joep irriteren dat ik niet kon slapen ’s avonds haha ☺. Donderdag was dan het afscheid van pap bij de universiteit. Het event waarvoor ik van ontzettend ver terug kwam. Ergens had ik wel gedacht dat het heel bijzonder ging worden en dat ik het echt niet kon missen, maar niemand had kunnen denken dat het zo speciaal was als dat het was. Veel lieve mensen gezien tijdens de receptie en met Gerrit Hiemstra ’s avonds even de klimaat verandering doorgenomen en de zorgen geuit over onze nog te zwakke dijken. Vrijdag was familie dag en kwam Martijn nog even langs.

Na drie hele dagen in Nederland was het zaterdagmorgen was het weer tijd om terug te gaan. Gelukkig hoefde ik deze vlucht niet weer alleen te doen en ging pap met me mee :D! Na een wederom typische vliegtuigreis met eten, slapen, films en lezen voelde het weer net als thuis komen, maar dan nu in Davis. Nadat ik het appartement en mijn kamer en de Trees appartementen complex had laten zien, werden we opgehaald door Neal. Wij waren namelijk door Neal en Pam uitgenodigd voor een diner bij hun thuis en bleven er ook slapen. Het voelde weer net als toen ik voor het eerst daar aankwam in januari. Op zondag heb ik onder begeleiding van stralende zonneschijn (zoals het hoort hier) de campus en downtown Davis laten zien. Heel erg leuk om te kunnen delen wat ik hier allemaal doe en waar ik heen ga voor mijn dagelijks leven hier! Tijdens de lunch heb ik Guyla aan pap geïntroduceerd of andersom, het is maar hoe je het bekijkt. Niet lang na de lunch moest pap alweer weg en – je raadt het al – toen ik weer thuis was all by myself had ik weer een dramatisch momentje. Gelukkig had ik nog een take home mid-term, mini-review en een presentatie om voor te bereiden dus had ik genoeg afleiding.

Na een kort weekje, want maandag 16 februari was Presidentsday, wat een vrije dag is hier. Met colleges, sport en een interessante avond Bistro en Our House was het weer weekend! En ik ging voor het eerst EVER kamperen en waar kan dat beter dan in Yosemite National Park?? Ik had me al eens eerder opgegeven voor een outdoor adventures trip naar Yosemite, maar dat ging helaas niet door. Dit keer wel gelukkig! We waren met een groep van tien mensen. Vier Japanners, twee Brazilianen, een Chinese, een Mexicaanse een Duitser en ik. Er gingen drie gidsen (lees studenten) met ons mee. De groep was heel erg leuk en de gidsen ook! Zaterdag moest ik om vijf uur ’s ochtends op #fml. Het is namelijk best wel lang rijden naar Yosemite. Bij aankomst van het park is het goed te zien hoe groot en verwoestend de bosbrand van afgelopen zomer was. Gigantische delen waren kaal en zwart geblakerd. De brand was beperkt gebleven tot de rand van Yosemite dus de vallei was onaangetast. Op de campsite in de vallei aangekomen hebben we de tenten op gezet en geluncht en ’s middags zijn we gaan hiken met als resultaat een heel mooi uitzicht op de Half Dome en Nevada fall. Needless to say dat het weer prachtig was, alhoewel het wel snel afkoelde. We kookten burrito’s op een propaan kookplaatje en stookten een vuurtje waardoor mijn jas tot op de dag van vandaag nog steeds stinkt naar rook. Ik zag heel erg tegen de avond en nacht op omdat ik het normaal heel moeilijk warm krijg in bed. Het was dan ook even wennen om met vier lagen kleren in een heel claustrofobische slaapzak te liggen en te realiseren dat het enige dat je scheidt van de beren buiten een intens dun laagje tent is. Zij het niet dat de beren in winterslaap verkeren. Het gaat om het idee. Je moet alsnog al het eten en sanitaire spullen in een bear box stoppen, mochten ze hebben besloten een jaartje winterslaap over te slaan. Nadat we de volgende dag de campsite hadden opgeruimd en peperdure souvenirs hadden ingeslagen gingen we hiken naar de upper en lower Yosemite fall. Het kostte ons de hele middag en een bijna botsing om terug te komen naar Davis. Het weekend was geweldig ☺.

Inmiddels is er een tweede periode van regen begonnen en zit ik midden in een stressvolle periode met heel veel deadlines en presentaties boehoe. Het is alweer week acht. De Winter Quarter heeft tien weken plus finals week. Dat betekent dat langzaam maar zeker het einde begint te naderen en dat is iets waar ik nog lang niet aan wil denken.

Heel veel liefs,
Milou