House warming, Bodega bay en eerste college week

Lieve mensen,

Neal en Pam houden mij lekker bezig, ze nemen mij overal mee op sleeptouw, ook al is het voor de meest onbenullige boodschapjes. Op zaterdagmiddag namen ze mij mee naar een housewarming van twee nieuwe buren in hun omgeving. Dat hoort ook bij de ervaring vonden zij, kan ik echte Amerikanen leren kennen. En hoe, zo kreeg ik al een onbegrijpende blik van een buurvrouw nadat ik had verteld dat ik uit “The Netherlands” kwam. “Yeah but, where in The Netherlands? Like Denmark or something?” “No just The Netherlands, as in Holland.” “Oh well, I thought The Netherlands were actually more countries together.” Een gesprek met een buurman leidde tot zijn conclusie dat “your Scandinavian health care is so much better than ours”. Dus ik rolde stilletjes met mijn ogen en liet het daar maar bij. ‘s Avonds maakte ik kennis met de Californian dungeonous crab, dat hard werken is voor je eten! Voordat je het vlees uit de krab hebt gehaald, heb je de nodige calorieën al wel verbrand.

Op zondag ontmoette ik Cerise, de dochter van Pam. Niet van Neal, alhoewel Cerise wel als een dochter is voor Neal en omgekeerd. Cerise is nu bijna dertig en net als haar ouders heel aardig! Met z’n vieren gingen we in de Toyota Highlander door Napa valley op weg naar Bodega bay. Ik had ze verteld dat ik van dieren houdt, dus het leek hun een goed idee om walvissen te gaan spotten en de clam chowder te halen bij de crab shack. Het was echt supermooi weer, echt ik HOUD van dit klimaat. Oke, op dit punt kunnen alle dierfanaten beter maar even stoppen met lezen. We waren nog geen half uur onderweg of Pam rijdt over een eekhoorntje heen. Oohh en aahh en wat erg. Niet lang daarna zien we nog een dode eekhoorn en nog een en daarna een dode buidelrat en een dood jong hertje en een dood wasbeertje, gevolgd door een dood hondje en hebben we de rit afgesloten met een buitengewoon stinkende dood stinkdier. Maar echt dit is nog niets hoor Milou, in Winsconsin rijden ze allemaal beren dood en ja deze dieren zijn gewoon overbevolkt. Dus tot zo ver mijn diervriendelijke dag. Maar ik was wel zo gelukkig om levende zeehonden en walvissen te mogen zien :). Wat weer de goedmaker van de dag was en de clam chowder, die was ook geweldig.

Dus toen kwam de maandag en eerste schooldag. Heel spannend, want je bent heel erg vriendloos en een van velen op de campus van UC Davis. Gelukkig was daar de korte introductie van de Global Study Program (GSP), waarbij ik twee Duitse jongens ontmoet; Jan en Christian. Waarvan er eentje in hetzelfde appartementen complex woon als ik (Jan) en de ander ook alleen de Winter Quarter blijft en daarna nog wat weekjes wil reizen door California (Christian), hoe groot zijn de kansen…

Mijn eerste college was echt hilarisch. Ik wist niet dat Developmental Biology zo grappig kon zijn. Ze hadden bij de GSP introductie al wel verteld dat er vaak wat meer humor zit in de Amerikaanse colleges, maar dit had ik niet verwacht. Alhoewel de Amerikaanse studenten het vrij normaal schenen te vinden, lag ik inwendig in een deuk en uitwendig moet ik echt een stomme grijns hebben gehad de hele les.

So far so good, na wat rond gehobbeld te hebben op campus was daar mijn middag college Nutrition and Development, met een schattig klasje van wel geteld negen studenten. Hoe verwend ben ik geweest in Wageningen om na elke driekwartier een kwartier pauze te krijgen. Hier heb je drie uur aaneengesloten college en ergens op de helft een paar minuten als je echt nodig moet plassen.

GSP had aan het einde van de dag (alsof ik niet genoeg had gehad) nog een uitgebreidere introductie. Inclusief een fietscursus! Yaay! Nou ben ik er als geweldig fietsende Nederlander wel een beetje sarcastisch over, maar stiekem vind ik het best wel goed en moeten we dit in Nederland ook introduceren. Hoe vaak ik me niet groen en geel heb geërgerd aan onze internationale studenten die tergend langzaam, slingerend en bovenal aan de verkeerde kant van de weg fietsen.

Op dinsdag had ik overdag niets dus kon ik lekker thuis blijven. Had ondertussen nog wel een vierde vak gevonden, Nutrition and Immunity, dat ik eigenlijk wel heel graag wilde volgen. Dus of GSP mij daarvoor kon inschrijven. ’s Avonds had ik mijn eerste avondcollege van zeven tot half tien, waarbij ik dankzij mijn nog resterende jetlag eruit moet hebben gezien als de meest ongeïnteresseerde student ooit. Het vak heet Lactation and Infant Nutrition en de groep bestaat uitsluitend uit werkende vrouwen die lactation consultant willen worden. Of ik mij echt kan identificeren met deze fanatiek borstvoeding promotende vrouwen – nee – maar het vak is over het algemeen wel heel interessant.

Nu ik zelf in de schoenen sta van een internationaal student, snap ik ook waarom de internationale studenten in Wageningen altijd zo “ijverig” lijken. Ze zitten in elk college, stellen slimme vragen en zijn immer goed voorbereid. Nu ben (moet) ik dat ook hier, om mijn Visa te houden. Daarvoor ben ik verplicht om naar bijna alle colleges te gaan en minimaal een 2.0 GPA (B grade) te halen voor al mijn vakken (en vraag me niet wat dat in 1-10 grade scale is, dat weet ik echt niet en dat doet de examencommissie straks wel :)). Dus om in good graces te blijven van de VS en ervoor te zorgen dat ik in de toekomst nog een keer terug mag komen hier, moet ik het wel goed doen hier. Dus had ik braaf mijn papers van de week gelezen in de Starbucks (ja ja met koffie!) en de Coffee House (CoHo) en mijn mini-review opdracht vér voor tijd afgemaakt in de Shields library. De slimme vragen willen alleen nog niet komen, helaas.

Op woensdagmorgen ging ik naar mijn kamertje in Davis. Eenmaal daar alleen en zonder de nabijheid en liefde van Neal en Pam, werd ik even weer met beide benen op de grond gezet. Na een klein emotioneel dipje en een diepe zucht, ga je dan toch echt zelf beginnen aan het UC Davis “avontuur”. Ik heb de kamer in onderhuur bij een vrouw genaamd Guyla. Ze is ontzettend aardig, maar kan nogal lullen en voornamelijk over zichzelf en ik word er niet weinig moe van af en toe, eigenlijk heel vaak. Het. Houdt. Niet. Op. Maar ze bedoelt het zo goed, en het is eigenlijk echt een heel lief vrouwtje.

Ik word hier overigens heel erg goed opgevangen door GSP. De staff is echt extreem vriendelijk en ze organiseren allerlei events om je de campus te laten zien en om mede GSP studenten (ongeveer 800) te leren kennen. Ze regelen echt van alles voor iedereen en gaan tot het uiterste om jou te laten slagen als student op UC Davis.

Wat een verhaal. Het kost mij langer om deze blog te schrijven dan de vorige, omdat – nu al – in eerste instantie alles dat ik wil typen, eerst in het Engels komt en dan in het gebrekkig Nederlands, waarbij het me nog extra tijd kost om dat ene woord in het Nederlands te vinden. Nog een voordeel van het bijhouden van een blog; het onderhouden van mijn Nederlands.

Liefs,
Milou