Eerste dagen

Lieve mensen,

Toen ik nog op reis moest, zat ik te twijfelen of ik wel een blog bij wilde houden of niet in Californië. Ik wist niet of het allemaal wel interessant genoeg zou zijn wat ik mee zou gaan maken, nou weet ik dat nog steeds niet, aangezien ik hier nog maar anderhalve dag zit. Toch stond ik ervan te kijken hoeveel je in anderhalve dag kunt zien van een ander land en hoe de kleine verschillen in een ander land een wereld van verschil kunnen maken in vergelijking met het land dat je gewend bent. Zelfs als je naar een Westers land gaat als Amerika en je denkt dat je daar in Nederland toch alles wel gekopieerd hebt van de Amerikanen. Ik blijf maar zeggen: "Wat grappig dat het hier zo is, in Nederland is het zus en doen we het zo." Neal en Pam moeten daar zo onderhand wel gek van worden. Omdat ik al na een dag zoveel, in mijn opinie, verbazingwekkende dingen had gezien en gehoord en het allemaal toch teveel werd in mijn hoofd en ik het allemaal kwijt wilde op een bepaalde manier, besloot ik toch aan een blog te beginnen. Of het nou interessant is of niet, ik ga hier toch alles delen wat ik graag kwijt wil. Nou weten sommige mensen in mijn nabije omgeving dat ik ontzettend houdt van lege boekjes, waarmee ik mijzelf dan elke keer voorneem om daar al mijn bevinden en gevoelens in te schrijven. Dan weten die mensen ook dat ik daar elke keer weer in faal. Na een paar dagen wordt het boekje met een paar beschreven pagina's, onder het mom van te druk, toch aan de kant gelegd. Dus of deze manier van uiten wel gaat lukken, is niet gegarandeerd maar de poging is weer daar.

Laten we bij het begin beginnen. Emotionele ikke moest afscheid nemen van haar vertrouwde omgeving en haar geliefde mensen. Dat ging al mis toen ik nog geen kwartier op Schiphol was en daar Malou als verrassing zag staan. Alle waterwerken gingen open. Na een vluchtig kopje koffie was het toch tijd om te gaan en daar voor de security braken de dammen door. De man van de security merkte nog op dat ik vast lang weg moest gaan, gezien m'n betraande gezicht. De reis van Amsterdam naar San Francisco ging vlot en bestond uit films kijken en eten, wat nooit verkeerd is. Eenmaal aangekomen werd ik met de Davis Airporter naar Winters gebracht, waar ik de eerste week bij Neal en Pam zal logeren, totdat mijn kamer in Davis beschikbaar is. Niet wetende dat het huis van hen in de middle of nowhere zou staan (ik had zelf ook geen idee), ging het busje met een dozijn doodvermoeide reizigers door de bergjes heen om mevrouw Dijkhuizen naar haar bestemming te brengen. De mensen moeten mij echt gehaat hebben :).

Neal en Pam wonen net buiten een klein dorpje genaamd Winters dat weer een half uurtje van Davis ligt. Ze wonen in een prachtig typisch Californisch huis met geweldig uitzicht over de zo beroemde gouden heuvels. Ze hebben een groot erf waar ze citrusbomen hebben staan. Dus nadat ik me wat had opgefrist, liet Neal mij hun erf zien en liet mij wat sinaasappels en mandarijnen plukken. Ze hebben een schattige Italiaanse windhond, die Guss heet (althans ik weet niet hoe je het schrijft, maar ik denk zo). En een allerliefste lapjeskat genaamd Twiggy. Zelf zijn ze ook ontzettend vriendelijk en heel gastvrij, ik voelde me er al meteen thuis. "Thuis" dat overigens ook de naam van hun wifi netwerk is. Neal heeft namelijk Nederlandse ouders en voorouders en heeft nog wat affectie voor Nederland, wat ook te zien is in de decoratie van het huis. Zij hebben een vijver in hun tuin, dat momenteel droog staat door de uitblijvende regenval. Maar het is dus de enige waterplek in de wijde omgeving en dat is natuurlijk heel aantrekkelijk voor wilde dieren. Nou had ik Nederland al grapjes zitten maken dat ze in Californië van die gevaarlijke wilde dieren hadden zoals bruine beren en cougars, zo van "haha ik mag wel goed oppassen daar haha". Dus toen Pam vertelde dat hun buren een cougar hadden gespot in hun tuin bij de vijver en ze maar beter niet met deur open konden slapen, moest ik wel even slikken. Blijkbaar mag Guss ook niet alleen naar buiten vanwege de coyotes (je kunt ze hier horen yippen en janken, nou heb ik dat nog niet gehoord). Ze hebben ook de meest grappige groep wilde kalkoenen in de buurt, die zeer gewaardeerd worden omdat ze de slangen weghouden. Totaal geen idee dat kalkoenen dat deden??! Al met al, hier buiten hardlopen werd zo ietsje minder aantrekkelijk. Alhoewel het wel moet kunnen met mijn "geluk" in het spotten van wilde dieren, aangezien de herten in het Driebergse bos al langs mij heen gaan. Maar goed om zes uur 's ochtends (Nederlandse tijd, negen uur 's avonds mijn tijd) mocht ik dan eindelijk van mezelf gaan slapen.

Nou ben ik toch het belangrijkste en meest gewaardeerde verandering vergeten! Het is hier ZO lekker weer. Stralende blauwe lucht met zon en een heel aangenaam temperatuurtje, waardoor je zonder jas je buiten kunt begeven. De lokale mensen zitten wel te smachten voor een beetje regen, het zou hier in januari en februari moeten regenen, maar die laat op zich wachten.

Op vrijdag heb ik Davis verkend. Een leuke stad met alles erop en eraan. Een hele mooie campus met een eigen fire en police station, dat je het gevoel geeft dat de campus een klein dorpje op zichzelf is. Het was nog heel erg rustig omdat het nog vakantie is, maar Pam zei dat het er heel erg druk kan zijn.

Waar je ook heen gaat en wat je ook nodig hebt, de mensen zijn altijd uiterst vriendelijk. Ik heb aan het einde van de dag last van mijn kaken van al het vriendelijk lachen. Het is verfrissend om te zien hoe hartelijk en behulpzaam mensen kunnen zijn. Niets is teveel en alles met een lach. Waar je ook heen gaat, van de telefoon zaak tot de bank, er is altijd tijd voor een small talk. De complimentjes vliegen je om de oren en je voelt je een ontzettende vlerk als jij niet ook minstens vijf complimentjes kunt verzinnen die je aan iemand kunt geven. Ze zeggen nog net niet wat een geweldig mooi gevormde moedervlek je daar op je voorhoofd hebt zitten, heel ongemakkelijk. En natuurlijk zeg je overal "thank you" tegen. Ook al geef jij zelf het kado, dan zeg je maar "thank you for having the present" ofzoiets. Altijd thank you!

Tot mijn uiterste verbazing, alhoewel het wel enigszins te verwachten was, drinken de Amerikanen hier koffie alsof het hun zuurstof is. Je zult geen Amerikaan tegen komen zonder een thermosfles met eigen filter koffie, een beker van Starbucks of Peet's. Dacht ik al bad ass te zijn met mijn twee koppen per dag en hoogstens drie voor een lange dag. Hier drink je er drie per uur en anders hoor je er niet bij. Er zit ook een Starbucks bij het sportcentrum, want je kunt uiteraard niet sporten zonder koffie!

En natuurlijk heb je het al oude kenmerk van Amerika is dat alles groter is. Van de auto's, flessen shampoo, flesjes water tot de pakken melk. Alles is groter.

Verder is fashion niet iets waar de gemiddelde Amerikaan zich mee bezighoudt. De ene sweater is nog lelijker dan de andere. Dan komt er weer iemand langslopen met de lelijkste slippers of sportschoenen ever.

En het meest vooruitstrevende land dat ik ken, betaalt nog steeds rekeningen met cheque's. De laatste keer dat ik een chequeboekje in Nederland zag, geloofde ik nog in Sinterklaas.

Nu heb ik wel lang genoeg geluld. Een andere keer weer verder.

Have a nice day :),

xx Milou